عشق و علاقه به اولیاء الهی، وسیله‌ای است برای تهذیبِ نفس و تحصیلِ فضایلِ اخلاقی. محبّت، انسان را به‌سوی مشابهت با محبوب می‌کشاند. حکمای اسلامی گفته‌اند عشق، آن است که مبدأش، همرنگیِ باطنیِ «خودِ» عاشق با «خودِ» معشوق است. تجربه نشان داده است که آن اندازه که مصاحبتِ نیکان، و ارادت و محبّتِ آنان، در روح مؤثّر افتاده است، خواندنِ صدها جلد کتابِ اخلاقی، مؤثّر نبوده است. نیروی محبّت و ارادت است که در تمامِ ارکانِ هستی اثر می‌گذارد و در همه حال، او را همرنگِ محبوب می‌سازد. این است که هر انسانی باید برای اصلاحِ خویش، دنبالِ اهلِ حقیقتی بگردد و به او عشق بورزد تا به‌راستی، خویش را اصلاح کند.

(مرتضی مطهری، جاذبه و دافعۀ علی علیه‌السلام، ص ۶۴- ۶۵ و ص ۶۹ و ص ۷۰).